Ze is nogal streng voor zichzelf. Karin mag op het werk geen fouten maken, ze mag niet zwak zijn, moet de ideale partner zijn, de zorgzame moeder, de begripvolle vriendin…
Ze is veel strenger voor zichzelf dan voor anderen. Dat streng zijn voor jezelf, daar hebben wel meer mensen last van, en ik kon het vroeger ook heel goed. We zijn natuurlijk niet ‘streng voor onszelf geboren’. Als klein kind konden we iemand onbeschaamd lang aanstaren, krijsen als we dat wilden, lachen als we plezier hadden en ga zo maar door. Door je opvoeding en omgeving leer je als vanzelf wat er ‘hoort’, wat gewenst wordt. Je past je aan en zo sluipt in de loop van je leven het strenger worden voor jezelf erin. En dat neem je overal mee naar toe.
Twee heel verschillende scholen
Ik vertel Karin een verhaal over twee scholen. Op de ene school ligt de nadruk op de behaalde cijfers. Daar wordt je cijfer voor de rekentoets met kille stem klassikaal opgelezen: ‘Jantje de Vries, een 4’. Jantje krimpt in elkaar en durft thuis niks te vertellen.
Op de andere school roept de leraar het kind bij zich. Hij legt uit dat de antwoorden officieel niet goed zijn, maar vraagt Jantje daarbij naar zijn keuzes. De leraar geeft hem ook een compliment omdat hij een aantal goede stappen heeft genomen bij de complexe rekensommen. Gesterkt gaat Jantje terug naar zijn tafeltje, begrijpt het en is vast van plan om het de volgende keer anders aan te pakken.
Wat kies jij?
Ik vraag Karin welke school zij voor haar kind zou kiezen, waarop ze antwoordt: ‘die laatste school natuurlijk!’ Het blijft even stil. Dan vraag ik haar: ‘als je voor je kind zo overtuigd die laatste school zou kiezen, waarom ga je in je eigen leven dan steeds naar die strenge school…?’ Het kwartje valt.
Compassie met anderen is prachtig, maar als je geen compassie met jezelf hebt is ontwikkeling bijna onmogelijk…
