Een bloem wil gewoon bloem zijn.
Bij mensen is het eigenlijk niet anders,
we hoeven eigenlijk alleen maar te ‘bloemen’.
En daar mogen we een leven lang over doen.
In ieder van ons kan een diep verlangen schuilen om je eigen natuur meer zijn gang te
laten gaan. Om je te ontplooien. Je kleur te laten zien.
Na onze eerste, onbevangen jaren raken we in ons leven als vanzelf wat ingewikkeld, door onze opvoeding, gebeurtenissen of cultuur. Wat mij betreft gaat het er in het leven om je
weer te ont-wikkelen: de wikkels mogen er af, zodat je natuur en je uniciteit steeds
zichtbaarder worden. Langzaamaan weer trouwer worden aan wie je eigenlijk bent;
dat is immers het beste wat je de wereld – en jezelf – te bieden hebt!
En je valkuil geeft niks. Heb er maar compassie mee. Hoe eerder je erover in de lach
kunt schieten, hoe lichter het wordt en hoe sneller je er weer uit bent.
Ik zou zeggen: vrolijk Pasen en ‘bloem ze’!
