‘Het is alsof we gevangenen zijn die door de tralies turen en ons afvragen hoe we erdoorheen kunnen gaan terwijl achter ons de celdeur gewoon open staat…’
Vandaag is het 5 mei. We vieren Bevrijdingsdag. Natuurlijk is er een pandemie die heel naar is en ons beperkt. Maar vrijheid gaat verder! We mogen nog steeds zo dankbaar zijn dat we in Nederland wonen, dat er geen oorlog is. We zijn bevrijd door de Amerikanen en de Canadezen. We kennen geen oorlog in ons land. Maar wat doen wij met die vrijheid. En wat vraagt het van ons om die vrijheid te bewaren? Hoe vrij zijn we zelf eigenlijk? Ook nu…
In onze maatschappij zijn we ook vaak weer gevangenen van onze conditioneringen, verwachtingen van anderen of verwachtingen van onszelf. We zijn officieel vrij, maar we zitten soms met gouden kettingen vast aan een baan. Of we zijn zo gevangen in onze relatie dat er eigenlijk weinig bewegingsruimte is. Of we voelen onszelf ergens ongelukkig, maar doen alsof er niks aan de hand is.
Vrijheid vraagt moed. Moed om onder ogen te zien hoe het werkelijk is, wat er nodig is ook om trouw te zijn aan je diepere zelf. Want vaak weet je van binnen wel degelijk hoe het is en wat eigenlijk voor jou aan de orde is. Moed om zelf een waarachtig antwoord te geven op de diepere vragen die jou gesteld worden. De moed hebben om te zeggen dat je iets niet weet. Moed om kwetsbaar te durven zijn, omdat ook jij maar gewoon een mens bent. Moed om voluit sorry te zeggen als je er zelf naast zit. En moed om te durven staan voor wat je vindt. Het is de persoonlijk moed van ons allen, die mede maakt of we onze vrijheid kunnen bewaren.
En ook als dat steeds beter lukt, zitten we natuurlijk nog regelmatig gevangen, zitten we achter de tralies. Een zacht hart, een ruime blik, de nodige zelfrelativering, humor, compassie en gewoon eens vragen om hulp… het helpt echt. Achter ons blijkt de celdeur immers steeds weer open te staan. En als we elkaar daar nou eens wat meer bij proberen te helpen? Dan staan we samen sterker voor vrijheid.
