Veel leed ontstaat door te vergelijken. Vergelijken met je buurman, je succesvolle broer of die ene collega die meer verdient voor hetzelfde werk. Een prachtig verhaal vind je in het dagboek ‘Merkstenen’ van Dag Hammerskjöld (VN secr.-generaal van 1953 tot 1961, Hammarskjöld wordt wel gezien als de grondlegger van vredesmissies).
“Hij kwam aanlopen met zijn kleine meisje. Ze was op haar paasbest. Je kon zien hoe bezorgd ze was voor haar prachtige jas. Anderen zagen het ook – zagen, onverschillig, dat het de mooie jas van een ander klein meisje geweest was, een jas die haar beste dagen gehad had.
Voor in de middag was het in de zonneschijn een waar feest geweest. Nu waren de meeste mensen al naar huis. De ballonverkopers telden hun verdiensten van die dag na. Ook de zon had op haar tijd gelet en zich achter een wolk te ruste gelegd. Het was dus erg eenzaam en somber toen hij met zijn kleine meisje kwam aanlopen, om te genieten, van de lentevreugde en om zich te verwarmen in de nieuwe, frisse paaszon.
Maar ze was tevreden. Ze waren allebei tevreden. Want ze hadden zich een nederigheid geleerd die […] nooit vergelijkt, die niet dat wat is wil ruilen voor ‘iets anders’ of ‘meer’.”
Veel mensen hebben voortdurend een ideaalbeeld van zichzelf voor ogen. Daar moet ze aan voldoen. Dat is pas echt vermoeiend. Streven naar iets wat je eigenlijk niet bent, kost zoveel energie. En is het geen beter idee om je eigen natuur te ontwikkelen zodat je meer en meer tot je recht komt?
Tijd voor coaching?
