Pasgeleden ontmoette ik een man die behoorlijk de balen van corona had. Hij voelde zich behoorlijk ingeperkt door ‘de overheid’. Hij vertelde uitgebreid over de trip die hij had willen maken naar Afrika, om ’The Big Five’ te zien. En dat ging nu mooi niet lukken. En hij was zijn baan nog kwijt ook, dat was waar hij eigenlijk voor kwam. Maar ja, de droom over ‘The Big Five’ stond wel in de weg. Ik zei dat ik zijn balen begreep, we praatten er wat over.
Ogen dicht
Hij werd wat rustiger, zakte wat in zijn lijf. ‘Ik heb nog wel een ideetje als je daar open voor staat’, zei ik. Hij keek me nieuwsgierig aan. ‘Doe je ogen maar even dicht, zak wat verder weg in die stoel, je bent nu op die steppe… Zie je achter dat groepje bomen die olifant daar en oohh kijk, er is ook een kleintje bij. Moet je dat kleine slurfje zien, wat lief. Bijzonder he, om dat zo te zien, wat een voorrecht! En oh kijk, ze lopen nu heel langzaam onze kant op, zo heel nieuwsgierig… Mooi he? En nu gaan we weer stukje verder rijden… raampje open, hé een leeuw, moet je die manen zien, wat indrukwekkend…’ En zo gingen we nog even door.
Naar binnen
Ik zag hem ontspannen, met een glimlach op zijn gezicht. Na een tijdje zei ik ‘doe je ogen maar open. Was het mooi?’ Ja, zei hij glunderend. ‘Nou, je hebt The Big Five gezien. Scheelt een hoop gedoe he? Geen vliegtuig, geen milieuvervuiling, geen stress…
Je kunt er komen door te reizen in je hoofd. We hebben nu genoeg naar buiten gekeken, zullen we nu naar binnen gaan kijken, op zoek naar een baan die past bij jouw natuur? Je hebt immers wel genoeg in die ratrace gezeten…’
