Een man vond een adelaars ei en stopte het in het nest van één van zijn kippen op zijn erf. Het adelaarsjong werd uitgebroed samen met het legsel van de kip en groeide ermee op.
Zijn hele leven deed de adelaar wat de kippen deden, denkend dat ook hij een kip was die op een erf rondliep. Hij wroette in de aarde op zoek naar wormen en insecten. Hij klokte en kakelde. En hij sloeg met zijn vleugels en vloog een paar passen omhoog.
De jaren verstreken en de adelaar werd heel oud. Op een dag zag hij een schitterende vogel hoog boven hem aan de wolkeloze hemel. Hij maakte een majestueuze glijvlucht op de krachtige luchtstromen, met nauwelijks een enkele slag van zijn sterke gouden vleugels. De oude adelaar keek vol ontzag omhoog. “Wie is dat?”, vroeg hij. “Dat is de adelaar, de koning der vogels,” zei zijn buurman. “Hij behoort de lucht toe. Wij horen op aarde – wij zijn kippen”.
Zo leefde en stierf de adelaar als een kip, want dat dacht hij te zijn…
