’s Winters ga ik vaak naar een klein plaatsje in de Zwitserse bergen, waar de schapen nog naast de kerk in de stal staan. Het ruikt er naar hooi, het leven is er eenvoudig. Een paar oude boerderijen, houten huizen, een hotelletje, een waterpomp en nauwelijks toerisme. Het dorp heeft ook een stationnetje, piepklein, beter gezegd is het een halfopen houten huisje met een bank. Als je wilt dat de trein stopt, moet je op een grote rode knop drukken. De trein slingert zich vanuit mijn dorpje langzaam omhoog naar de Oberalppass, een fantastisch mooie rit.
Verstecken im Häuschen
Ik herinner me ineens de keer dat ik op het stationnetje stond, als enige, want zo is het daar meestal, op de rode knop drukte en in het houten huisje ging staan. Beschut tegen de wind. De trein kwam eraan, ik keek om ’t hoekje en wachtte tot hij zou stoppen. Maar het leek of de trein doorreed. Ik stapte naar voren, stak mijn hand op, waarna de trein alsnog piepend tot stilstaand kwam. De conducteur stapte uit, ik vroeg hem vriendelijk waarom de trein niet leek te stoppen. Hij knorde wat, keek me streng aan en zei ‘Wenn mann sich im Häuschen versteckt, dann sieht mann Euch nicht…!’ Knorrig liep hij weg, blies op zijn fluit en liet de trein weer vertrekken. Hij had het stopsignaal kunnen zien. Ik had op het open perron kunnen gaan staan.
Vanmorgen viel de metafoor me binnen. De trein dient zich elke keer opnieuw weer aan, zoals er elke ochtend een nieuwe dag aanvangt. Vol verrassingen, als je ze wilt zien. En telkens weer is het zo, dat wanneer je je ‘im Häuschen’ verstopt, jij jezelf niet laat zien en de ander jou niet kan zien. Mijn uitnodiging is dan ook: kom uit je ‘Häuschen’, verras jezelf en de mensen om je heen en laat je verrassen door het leven!
Fijne feestdagen en het allerbeste voor 2021!
