Een tijd terug had ik een heidag met een directieteam van 6 mensen. Ze wilden zich bezinnen en vooruitkijken en vonden het belangrijk om in het begin tijd te nemen om hun gezamenlijke waarden te benoemen. Bekende woorden als integriteit, respect, openheid en transparantie kwamen op tafel. Ze hadden elkaar echt gevonden.
Een uur later was een van managers aan de beurt om zijn visie te vertellen op een onderwerp. Binnen enkele minuten merkte ik dat de rest er al niet meer bij was. De spreker leek ook niet echt op zijn gemak. Ik onderbrak hem en vroeg de anderen wat er de afgelopen minuten door hen heen was gegaan aan gedachten en gevoelens. Ik nodigde ze uit om daarbij meedogenloos eerlijk te zijn.
Na twee minuten stilte kwamen de antwoorden, variërend van ‘laat hem maar lullen met zijn stokpaardje’, ‘ik dacht aan het weekend met mijn schoonouders’ tot ‘pffft..’.
Ik antwoordde: ‘het staat me nog vaag bij dat jullie elkaar een uur geleden geroerd in de ogen aankeken en respect echt een kernwaarde vonden…’. Daarna keek ik ze om de beurt aan en eindigde met ‘respect is een werkwoord. En nu is het pauze…’. Verder zei ik niks en verliet de ruimte.
Een kwartier later begonnen we met echt een goed gesprek.
