Het is midden januari, nu precies een jaar geleden. Jan-Willem, 48 jaar, komt voor de derde keer. Het is buiten waterig en koud. Als de bel gaat doe ik open. En kijk wat omhoog naar hem, hij is bijna twee meter lang. Vertrouwd drukken we elkaar de hand. Ik maak een cappuccino voor ons beiden, we gaan zitten en glimlachen even naar elkaar. We wisselen wat uit, daarna raken we op dreef. Jan-Willem is ZZP’er en werkt als projectmanager bij een multinational. Dat kan hij echt goed. Maar er is iets in hem dat wringt.
Controle
Jan-Willem heeft het niet zo naar zijn zin. Hij moet vóór de files uit de deur uit, werkt ergens afgezonderd in een kantoortuin, directe collega’s werken op andere locaties. Contact gaat via de interne chatfunctie of video-call. Hij is veel tijd kwijt met zijn excel sheets op orde houden, met pakkende presentaties maken voor de stuurgroep, en ga zo maar door. Jan-Willem heeft alles zo graag onder controle. Dan heeft hij zekerheid. Hij werkt hard, compenseert de fouten van anderen, zorgt dat zijn zaakjes op orde zijn. Opdrachtgevers hebben wel graag zo’n Jan-Willem. Hij moet nu weer op zoek naar een nieuwe klus. Als hij daarnaar op zoek gaat kijkt hij praktisch, naar opdrachten die goed staan op zijn CV.
Thuis probeert Jan-Willem ook alles onder controle te houden. Hij wordt aangestuurd door angst, zoals zoveel mensen. Angst dat hij zijn baan kwijt zal raken, niet genoeg geld meer zal verdienen, niet meer met zijn gezin op vakantie kan, dat hij moet verhuizen etc. Als ik doorvraag heeft Jan-Willem ook thuis de basis eigenlijk goed voor elkaar. Er is alleen wel weinig tijd voor verbondenheid. Dat is wat Jan-Willem mist, op zijn werk, thuis, in zijn leven.
Verbondenheid, warmte
Eigenlijk heeft Jan-Willem niks te zoeken in die kale, kille, koude wereld. Wat wil Jan-Willem eigenlijk echt? Hij voelt zich fijn buiten, met een groep mensen, in de natuur. Als hij erover vertelt licht hij op. Samenzijn, de verbondenheid en warmte, dat hij wordt gezien, dat vindt hij fijn. Maar ja, daar verdien je niks mee… Dan zie je hem weer denken en komt hij weer in zijn hoofd terecht. Dan is de eenzaamheid er weer.
Natuurlijk snap ik dat Jan-Willem niet over drie maanden boswachter wordt op Schiermonnikoog. Maar écht Jan-Willem, ga op zoek naar een volgende klus, in een organisatie waar verbinding wel telt, waar mensen wel oog hebben voor elkaar, waar warmte is.
En ja, zo eindig ik de sessie: ‘Jan-Willem, je bent nu 48. Het enige wat ik zie wat jij nodig hebt, is WARMTE. Ik ben zo vrij je opnieuw welkom te heten op deze wereld voor de komende pakweg 40 jaar. Jan-Willem, ga ervoor, stel je hart open, zoek het in kleine dingen, in je werk en thuis, het is overal, geef het aan de ander, wees ontvankelijk voor de warmte die op je pad komt, omarm het, leef het…’ Dag Jan-Willem.
