Ik had onlangs een netwerkgesprek over wat ik kon betekenen voor een organisatie. Het was een aardige man. Hij had een vol hoofd , dat was duidelijk. Hij was er gewoon niet helemaal. Ik stelde voorzichtig een aantal vragen, maar hij bleef in zijn hoofd. Best aardig gepraat hoor al met al, maar toch was het ‘m niet. Aan het einde vroeg ik of ik hem feedback mocht geven. Dat mocht, graag zelfs. Ik keek hem aan en zei: “voor mijn gevoel was je er met hoofd maar voor 20% bij.” Hij beaamde dat aarzelend, was druk bezig met alle dingen die nog moesten. Ik vervolgde “je hart zat vooral op slot, ik kon je niet vinden, dus laten we zeggen 10% aanwezigheid”. “Ja, daar gun ik me de rust niet voor” zei hij.
Ik plaagde hem aan het eind: “Als je nu naar je uurloon kijkt en je vermenigvuldigt dat voor de tijd dat je er in dit gesprek werkelijk even met je hoofd en met je hart bent, dan wordt je per minuut wel erg goed betaald…” Hij kon het hebben.
Daarna stond hij op en beende drie meter voor mij uit richting de uitgang. Ik was immers slechts een bezoeker. Ik zei “ho, hoeveel seconden denk je nu te besparen…”. Toen voelde hij het echt.
