Laatst kwam er een man bij me, ik noem hem hierbij Wim. Het zat Wim wat tegen op het werk. Hij vertelde daarover en vertelde daarnaast ook dat zijn vader in zijn laatste levensfase zat. Vrijwel elke dag ging Wim bij hem langs. Het was duidelijk dat hij veel om zijn vader gaf, veel voor hem had gedaan en ook nog steeds deed. En ook dat hun contact zijn vader zo goed deed. Ik zei tegen hem dat ik dat bijzonder vond, waarop Wim zijn schouders ophaalde en zei ‘dat is toch gewoon’.
Wim bagatelliseerde wat er eigenlijk gebeurde. Ik vond dat hij zichzelf te kort deed. Het is namelijk helemaal niet gewoon dat je zo dichtbij en zo warm bij je vader kan zijn in deze fase. Of dat je elkaar helemaal accepteert zoals je bent. Dus ik protesteerde, het is zonde als je een wonder meemaakt maar dat niet als zodanig herkent. Het raakte hem… Wim voelde in een keer ook dat het inderdaad helemaal niet gewoon is en ook dat het de meeste vaders en zonen niet gegeven is, zo eenvoudig samen te kunnen zijn.
Het mooie wonder raakte mij ook. Ontroerd moest ik aan mijn moeder denken, die begin dit jaar overleden is en waar ik – weliswaar op een andere manier – zo’n mooi en bijzonder contact mee heb gehad de laatste jaren. Zo zaten we daar, twee mannen geraakt door een wonder en allebei dankbaar.
Het is zo goed om helemaal niets als vanzelfsprekend te zien. Wonderen zijn er veel vaker dan je denkt, laat je raken!
