We staan op de drempel van 2020. Een nieuw decennium vangt aan. Er is nogal wat aan de hand in de wereld. Maar er gebeuren gelukkig ook nog steeds heel veel mooie dingen. De grote vraagstukken van onze tijd geven velen van ons een machteloos gevoel. Natuurlijk kunnen we zonnepanelen op ons dak plaatsen en wat minder vlees eten. Maar de grote vraagstukken verdwijnen daarmee niet zomaar.
Dieper verlangen
De vraag is natuurlijk wat we dan wel kunnen doen. Wat hebben we eigenlijk te doen? Hoe willen wij leven in dit nieuwe decennium? En hoe leven wij ons leven; leven we dat voluit of blijft het meer de automatische piloot die het dagelijks leven bepaalt?
Vroeger kwam ik wel eens in een organisatie, waarbij ik de foute grap maakte “wordt die cursus ‘vegeteren kun je leren’ hier nog steeds gegeven?”. Ik bedoelde daar dan mee dat mensen zo langs elkaar heen aan het praten waren, eindeloos naar hun beeldscherm konden turen, zonder voldoening naar huis gingen en tegelijkertijd opgewekt ‘fijne avond’ tegen elkaar zeiden. En natuurlijk af en toe vroegen ‘hoe gaat het met je’, om zonder het antwoord echt af te wachten ondertussen al door te lopen.
De kernvraag is: wanneer leven wij voluit? Laten we ons verrassen door wat er op ons pad wil komen? Hebben we de moed om naar binnen te kijken, om mensen aan te spreken, de moed om de poppenkast te doorbreken? De moed om ons diepere verlangen te volgen? Maken we ons niet vaak te klein en onbetekenend in wat we zouden kunnen? Nelson Mandela zei zo mooi bij zijn inaugurele speech: ‘your playing small doesn’t serve the world’. En zo is het ook.
Kerncompetentie
Kennen wij onszelf eigenlijk? Ik ken mezelf voor een deel, maar laat me altijd nog graag verrassen door wat er nog uit mij tevoorschijn wil komen. De Duitse dichter Rainer Maria Rilke verwoordde dat in een van zijn brieven uit 1904 heel mooi: ‘Want als wij ons dit bestaan van de enkeling voorstellen als een vrij grote of vrij kleine kamer, dan blijkt dat de meesten enkel een hoek van hun kamer leren kennen, een plaats aan het raam, een strook waarover ze heen en weer lopen. Dan hebben zij een bepaalde zekerheid.’ En zo is het ook en daarmee doen we het Leven en onszelf tekort.
In veel organisaties is moed een kerncompetentie maar hij wordt zelden en concreet en persoonlijk gemaakt. Het is een wondere wereld… Maar niets hoeft ons ervan te weerhouden ons leven voluit te leven. Ik wens je voor het komend jaar vooral veel moed toe!
