Januari is alweer om, iedereen is volop aan de slag. Staat jouw agenda ook zo vol afspraken of heb je weleens mijmertijd voor jezelf? We maken afspraken met iedereen, op onze thuiswerkdag, soms alweer op de werkplek en in onze vrije tijd. Maar we vergeten vaak tijd voor onszelf in te plannen.

Zoals Le Petit Prince het verwoordt:
“Ik ken een planeet, waar een vuurrode meneer woont.
Hij heeft nooit aan een bloem geroken, nooit naar een ster gekeken.
Hij heeft nooit van iemand gehouden, maar altijd
alleen maar optelsommen gemaakt. En net als jij, zegt hij
de hele dag: ‘ik ben een serieus man. Ik ben een serieus man.’
En dan zwelt hij van trots. Maar dat is geen man, dat is een paddestoel!”

Wees geen paddestoel. Mijmertijd is nodig, een belangrijk moment op de dag.
Om even stil te staan bij waar je mee bezig bent. Met aandacht voor je naasten en om je weer op te laden. Voor de juiste balans. Neem je mijmertijd!

Het besluit tot die stap had ik slechts twee maanden eerder genomen: ik stop nu, een heerlijk radicaal besluit. Ondanks veel fijne en mooie jaren als organisatie-adviseur bij De Rabobank, paste het werk me niet goed meer en gaf het me te veel stress.
Op 15 januari 2007 hield ik mijn afscheidsborrel. Collega’s gaf ik als afscheidskado ‘De weg van de mens’ van Martin Buber, met een prachtig chassidisch verhaal dat mij op het lijf geschreven is. Het gaat over Rabbi Susja, die kort voor zijn dood zei: ‘In het toekomende Rijk zal mij niet gevraagd worden “Waarom ben je Mozes niet geweest?” Mij zal gevraagd worden “Waarom ben je Susja niet geweest?” Je mag jezelf worden in dit leven.

Twee weken na het afscheid waren mijn website en huisstijl klaar. De stress was verdwenen als sneeuw voor de zon. Nu kijk ik terug op 15 mooie jaren en het voelt goed dat ik op de manier die mij ten diepste past mag bijdragen aan de ontwikkeling van mensen en teams. Het sterkt me in mijn overtuiging: trouw zijn aan je diepste zelf, dat is het waar het om gaat. Ook al is dat niet altijd makkelijk. Voor mij persoonlijk is dat de ‘vrije vogel’, die niet gekooid moet worden en vrij moet kunnen werken om dicht bij zijn kracht te blijven.

Op deze weg ga ik door. Ik wil iedereen bedanken, voor wie ik iets mocht betekenen in de afgelopen jaren en van wie ik op mijn beurt ook weer iets heb geleerd!

We staan op de drempel van 2022. Een nieuw jaar vangt aan. Er is nogal wat aan de hand in de wereld. Gelukkig gebeuren er ook heel veel mooie dingen. Als jij vooruitkijkt naar het nieuwe jaar, wat is dan hetgeen jij zou kunnen doen of bijdragen..? Jij, met je eigen ik, je unieke talenten.

Afgelopen week overleed Desmond Tutu, aartsbisschop en activist in de anti-apartheidsstrijd. Een van zijn bevlogen uitspraken was: “And every human being is precious.” En zo is het. Ieder mens is kostbaar.
In ieder van ons kan een diep verlangen schuilen om je eigen natuur meer zijn gang te laten gaan. Om je te ontplooien, je kleur te laten zien. Na onze eerste, onbevangen jaren raken we in ons leven als vanzelf wat ingewikkeld, door onze opvoeding, gebeurtenissen of cultuur. Wat mij betreft gaat het er in het leven om je weer te ont-wikkelen: de wikkels mogen er af, zodat je natuur en je uniciteit steeds zichtbaarder worden. Langzaamaan weer trouwer worden aan wie je eigenlijk bent, dat is immers het beste wat je de wereld – en jezelf – te bieden hebt!
Een bloem wil gewoon bloem zijn. Bij mensen is het eigenlijk niet anders, we hoeven alleen maar te ‘bloemen’. En daar mogen we een leven lang over doen.

Ik wens je toe dat jij in 2022 volop mag ‘bloemen’!

We kennen allemaal gevoelens die moeilijk zijn. Je kunt bang zijn, eenzaam, boos, verdrietig of wat dan ook. Ik kan soms ook zomaar niet lekker in mijn vel zitten. En voor je het weet zink je daar gemakkelijk in weg en maak je er onbewust een heel ding van. Een paar jaar geleden heb ik voor mezelf een recept uitgeschreven wat mij goed helpt en ik merk dat het ook anderen helpt als ik het deel. Dus vandaar deze post. Op de deur van mijn kantoor heb ik de volgende tekst hangen:
“Ik kan …. zijn, om dit of om dat. Dat is niet erg. Het gaat erom dat ik dat gevoel zoveel mogelijk met een rustig gemoed draag. Dan wordt het niet groter dan nodig. Het gaat immers vanzelf weer voorbij.”

Vaak zetten mensen een multiplier in op een somber of ander negatief gevoel en gaan ze het enorm problematiseren. Voor je het weet blijf je er veel te lang in hangen. Maar het scheelt zoveel als je het ‘met een rustig gemoed’ kunt dragen en vanzelf weer laat zakken.
En natuurlijk ligt het anders wanneer iemand bijvoorbeeld echt last heeft van een depressie, daarover gaat deze blog niet. Het gaat over de schommelingen en kleine tegenslagen in het leven, die de meesten van ons goed kennen.

Dus bewaar het recept en zet ‘m op!

Vandaag is het 12 jaar geleden dat Ramses Shaffy overleed. Veel van zijn nummers blijf ik beluisteren, al jaren. ‘Mens durf te leven’ is een lied geschreven in 1917, nu meer dan 100 jaar oud, en door Ramses vertolkt in 1967. Ook Wende Snijders zong er een mooie versie van en pleitte ervoor dat het een nieuw lijflied zou worden. Ik deel dat met haar. We zitten vaak zo vast in onze conventies en vaste patronen, onze meer of minder bewuste angsten. En dat houdt ons klein.

Dat ‘durf te leven’ betekent voor mij niet hetzelfde als ‘doe maar waar je zin in hebt’. Voor mij verwijst het naar het diepe punt in mezelf, waar ik kan voelen ‘of iets klopt of niet’. Vandaar wil ik mijn leven laten ontstaan of vormgeven. Vanuit dat punt werk ik ook, zodat we vrijere mensen kunnen worden. Dan stroomt het immers en worden we minder krampachtig. Dan worden we eenvoudiger en meer zoals we bedoeld zijn. En eenvoudig zijn is wel prettig in deze complexe wereld. Ook al gaat dat met vallen en opstaan 🙂 Maar je valt minder hard en staat lichter op. Best fijn eigenlijk!

Bij de mensen die ik coach gaat het steeds om moed. Moed om bij jezelf naar binnen te kijken, niet te sjacheren met de waarheid, maar te kijken naar hoe het eigenlijk is. Kijken naar wat er aan de orde is in je leven. En wat aan de orde is, kun je voelen als je in dieper contact bent met jezelf. Dan kom je altijd uit bij iets wat een klein beetje spannend is, een bibbergebied. De moed om dingen aan te gaan kost moeite, soms verdriet of angst, maar áls je het aangaat ben je trouw aan je diepere zelf. Dat geeft een voldaan en tevreden gevoel.

Als je bijvoorbeeld gewend bent altijd te ‘pleasen’, het anderen naar de zin te maken en geen nee te zeggen, maar de moed hebt daar tóch naar te kijken en jezelf meer te laten zien, dan is dat spannend. Het vraagt moed om dingen te durven zien, te benoemen en te delen. Anders blijf je in je molen rondlopen, met je wikkels en maskers en blijf je even ingewikkeld als je altijd geweest bent. Door moed te tonen kun je meer worden wie je eigenlijk bent.

Het einde van het jaar nadert alweer met rasse schreden. De laatste jaren komt het vaker voor, dat iemand een ‘waar sta ik’-gesprek met me boekt in deze periode: wat heeft het afgelopen jaar me gebracht, waar sta ik nu en hoe kijk ik naar 2022?

Soms heeft zo’n gesprek alleen betrekking op het werk, maar meestal maken we de balans op voor meerdere aspecten van het leven; hoe gaat het op je werk, hoe gaat eigenlijk het thuis en waar sta jij zelf?

Lijkt jou dat de moeite waard? Bel me voor een afspraak!

Het is begin september, de zomervakantie ligt achter me. In de vroege ochtend gaat de bel, er komt iemand langs. Dit wordt ons derde gesprek, de eerste na de vakantie. Het is een man die altijd in zijn hoofd zit. We praten eerst wat bij en ik vraag hem naar zijn vakantie, waarop hij zucht. Die vakantieweken zijn heerlijk geweest, maar het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. “Wat was er zo fijn in die vakantie?” Hij vertelt dat hij vaak als eerste van het gezin wakker was en dat hij dan voor hun huisje ging zitten en daar alleen maar zat en een beetje mijmerde, met uitzicht over het water. Dan voelde hij een diepe rust. Terwijl hij het vertelt, lichten zijn ogen op. “Maar goed, dat gevoel is nu helemaal weg. Daar kan ik echt niet meer bij komen. Volgend jaar pas weer”, verzucht hij. Ik vraag of hij open staat voor een experiment, waarop hij positief antwoordt.

“Kom we gaan naar buiten.” Ik zet twee stoelen in mijn achtertuin, zonder uitzicht, en zeg “Doe je ogen maar dicht en voel maar dat je voor dat huisje zit. Zie het water voor je, voel de frisheid van de ochtend, nog voor de warmte komt… Je gezin ligt nog te slapen en jij zit hier alleen maar te zitten …” Hij ontspant voor mijn ogen. “En”, vraag ik na een tijdje, “hoe was het?” Hij slaakt een diepe zucht. “Heerlijk, ik voel het weer helemaal!” We staan op, gaan naar binnen en starten de coaching, maar nu met innerlijke rust…

‘Het is alsof we gevangenen zijn die door de tralies turen en ons afvragen hoe we erdoorheen kunnen gaan terwijl achter ons de celdeur gewoon open staat…’

Vandaag is het 5 mei. We vieren Bevrijdingsdag. Natuurlijk is er een pandemie die heel naar is en ons beperkt. Maar vrijheid gaat verder! We mogen nog steeds zo dankbaar zijn dat we in Nederland wonen, dat er geen oorlog is. We zijn bevrijd door de Amerikanen en de Canadezen. We kennen geen oorlog in ons land. Maar wat doen wij met die vrijheid. En wat vraagt het van ons om die vrijheid te bewaren? Hoe vrij zijn we zelf eigenlijk? Ook nu…

In onze maatschappij zijn we ook vaak weer gevangenen van onze conditioneringen, verwachtingen van anderen of verwachtingen van onszelf. We zijn officieel vrij, maar we zitten soms met gouden kettingen vast aan een baan. Of we zijn zo gevangen in onze relatie dat er eigenlijk weinig bewegingsruimte is. Of we voelen onszelf ergens ongelukkig, maar doen alsof er niks aan de hand is.

Vrijheid vraagt moed. Moed om onder ogen te zien hoe het werkelijk is, wat er nodig is ook om trouw te zijn aan je diepere zelf. Want vaak weet je van binnen wel degelijk hoe het is en wat eigenlijk voor jou aan de orde is. Moed om zelf een waarachtig antwoord te geven op de diepere vragen die jou gesteld worden. De moed hebben om te zeggen dat je iets niet weet. Moed om kwetsbaar te durven zijn, omdat ook jij maar gewoon een mens bent. Moed om voluit sorry te zeggen als je er zelf naast zit. En moed om te durven staan voor wat je vindt. Het is de persoonlijk moed van ons allen, die mede maakt of we onze vrijheid kunnen bewaren.

En ook als dat steeds beter lukt, zitten we natuurlijk nog regelmatig gevangen, zitten we achter de tralies. Een zacht hart, een ruime blik, de nodige zelfrelativering, humor, compassie en gewoon eens vragen om hulp… het helpt echt. Achter ons blijkt de celdeur immers steeds weer open te staan. En als we elkaar daar nou eens wat meer bij proberen te helpen? Dan staan we samen sterker voor vrijheid.